De Nederlandse Catbootclub had wat te vieren dit jaar: Twee van hun boten werden 100 jaar (de Novatus en de Krümel).
Om deze verjaardag luister bij te zetten vond hun bijeenkomst samen met een deelname aan de Van Loon Hardzeildagen in Veere.
Crisis Cat (Bertha 3) was er ook en was de jongste boot van 11 deelnemers in de meeting. Bootje is beter verwoord want behalve de jongste was ze de kleinste, de lichtste en bovendien de enige open boot.
De 11 deelnemers zijn voorgesteld in een -voor de gelegenheid uitgegeven- drieluik hier onder.
Met een wedstrijd, stadsfeest en clubmeeting tegelijk in één weekend ligt het voor de hand dat vriendschappelijke, sportieve en recreatieve momenten slag om slinger de overhand namen.
Het amicale karakter van de Nederlandse Catbootclub -die ik voor een eerste keer ontmoette- is warm, vrijgevend en kortom zonder meer familiaal te noemen.
Naast een warm welkom werden we verwend door een onberispelijke voorbereiding en organisatie, inclusief attenties waarvan het clubvaantje me ter harte ging; Lidmaatschap bevestigd.
In dat kielzog hoorde ik van een deelnemer een gezegde wat mijn weekend kleurde: De vaantjes moet je zelf uithangen. Mooie spreuk, ook cadeau gekregen.
Voor het sportieve luik van de meeting, de wedstrijd, koos ik ervoor om deel te nemen als bemanning van de Catboot “Vetje” en niet solo te varen met de CrsisCat “Bertha3”.
Zowel Bertha3 als het vaarwater en de wedstrijd waren me onbekend. Bovendien leek het me niet verstandig om me alleen met een 4m open roei- en zeilsloepje te mengen in een race waar botters, hengsten en hoogaarzen (ca. 15m lengte, +100m² zeil en 7 tot 15 Ton) mekaar najagen.
Met Vetje ging het prima tot na de tweede boei (van de 2 x 6 te nemen) als pardoes de gaffel naar beneden donderde en ons na beoordeling van de schade niets anders overbleef dan de wedstrijd te staken.
Kan gebeuren en niet erg want nu heb ik de briefing, startprocedure en het geweld (of afwezigheid van geweld) van de race op het Veerse meer een keer van dichtbij meegemaakt. Bij een volgende gelegenheid kan ik ervaren en zonder schroom naar de startlijn met een eigen boot.
De bezieler van de meeting was voor de gelegenheid met iets origineels op de proppen gekomen: Admiraalzeilen.
Binnen de groep was de benieuwdheid ervoor aanvankelijk groter als het animo, maar niet gemopperd en proberen maar.
Het is als het ware synchroon zwemmen met bootjes of een militaire taptoe op het water. Niets voor de meug van ons vrijgevochten westerse individualisten los van staat of kerk zou U denken.
Wel in de praktijk was het boeiend en plezierig om te doen.
De oefening bleef beperkt tot in konvooi netjes achter mekaar in lijn varen (genaamd kiellinie), afgewisseld met naast mekaar varen (genaamd frontlinie).
Na de eerste training was er nog te sleutelen aan onze synchronisatie maar de dril was begrepen en op zondagmiddag voer de Catboot-vloot voor de Rede van Veere netjes in kiellinie om daarna verrassend naar de Rede toe te varen in frontlinie.
Waarachtig een wonderlijk zicht van op het water.
Over hoe de toeschouwers er op de kant van geroerd werden kan ik niets zeggen, immers ik zat roeiend in B3 met de rug er naartoe vanwege haast geen wind en kon ze niet gade slaan. De vloot pruttelde met de motoren zachtjes stiekem het manoeuvre, ik moest roeiriemen hanteren.
De beelden van dit verslag van de Nederlandse Catbootclub meeting 2022 zijn niet allemaal de mijne, de auteur-vermelding ontbreekt nog.
Er volgt nog een tweede deel, ik poog tegen dan deze puntjes op de i te zetten… En wat foto’s te sprokkelen waar B3 op te zien is.