Bertha bleek net een maatje te klein voor twee venten om mee te varen gedurende La Semaine Du Golfe, dus we waren op de loer naar een andere kandidaat.
In Wormer, het dorp van mijn zeilmaat, stond een Koo-boot zeilschouw te koop en die voldeed aan alle verwachtingen: aankoopprijs goed, toestand redelijk, tuig volledig, goed gedocumenteerd. Joehoe deze was het.
Eens het apparaat in Oostende was aangekomen bleek de klus zoals altijd iets groter als gedacht maar dat neem je erbij.
De boot was na de restauratie een heerlijke schouw om “La Semaine du Golfe de Morbihan” mee te bezeilen.
Heerlijk, met zo’n schobbejak tussen de deftige dames 
En weer was het een publiekslieveling, de Fransen zijn begeesterd over de zijzwaarden en de rare rompvorm. En wij ook want de schouw gaf ons een comfortabele rit op de kleine zee hoewel de weersomstandigheden niet altijd vriendelijk waren.
Dit exemplaar uit Iroko vertoonde onuitwisbare donkere vlekken op de romp (Door jarenlange inwatering bij losgekomen vernis- en epoxylagen). Die camouflage pels gaf haar een bijzonder sympathiek voorkomen.
De schouw is de verre voorvader van de scow. Als Minisail zeilers (een Minisail is een scow) herkenden we de zeil-eigenschappen meteen en hadden we ze snel door: Lange rakken varen en niet knijpen maar tijdig afvallen; Ging goed.
De klus bleek zoals altijd iets groter als gedacht maar dat neem je erbij.