Door een speling van het lot en mijn gaandeweg toenemende sympathie voor de Engelse “lost class” Minisail was mijn focus in 2012 gericht op het bouwen van een houten Minisail dishedecked Sprite.
Die waren ooit in de late ’60 en begin ’70 gebouwd door liefhebbers thuis in de garage vertrekkende van een kit gebouwd door Richmond Marine. Op het moment dat ik mijn plan opvatte was er nooit één opgedoken sedert jaren.
Het leek me echter het beste ontwerp van de Minisail die later gedurende jaren werd verder ontwikkeld; Een hoekige knikspant platbodem scow met hoge initiële stabiliteit die stuurt als een speer als je ze zeilt in de vouw en (mogelijk belangrijker) zelf-waterlozend, er is namelijk geen kuip om water te bevatten, het ding is een reuze houten surfplank waar je op zit.
Welja, kort nadat ik alle spullen had aangekocht om de boot te maken kwam er één te koop in Bristol. Die ben ik gaan ophalen om er de maten van over te nemen.
Hoewel ik niet meer verwachtte als een wrak bleek die toch in prima conditie te zijn. Oké, de nieuwe heb ik dan toch gebouwd en nu heb ik er twee.
De boot won in 2014 gedurende een CVRDA Ralley de “Boat I Want To Take Home – prize”, wat voor me als toenmalig amateurbouwer een aanmoedigend compliment was.
Ze zeilt in het bijzonder met de sliding seat behoorlijk snel en voor een scow aardig goed aan de wind. Eén en ander heeft uiteraard te maken met het nieuwe ervan: De boot is licht, het tuig is nieuw en het zeil ook.
Heb ik er ooit een wedstrijd mee gewonnen? Ja één, bij een seizoensbegin toen iedereen roestig aan de start kwam en ik al dagen op voorhand getraind had. Vier manches tegen Fireballs en een Finn … Zal niet nog een keer gebeuren hoor, de Minisail is een prettig vaartuig uit de 7-ties voor nostalgici, echter als je wil gaan competitie varen zijn er nu betere opties.
Heb ik er ooit een wedstrijd mee gewonnen? Ja één!