De jaarlijkse bijeenkomst met boten vond deze keer plaats in de directe nabijheid van het Sneekermeer. Zeven Cat’s van de Nederlandse Catbootclub daagden op, samen met twee gaffelgetuigde boten van de Old Gaffers Association (De Nederlandse Catbootclub heeft zich recent aangesloten bij de OGA). Het watergebied Sneekermeer is voor een nieuwkomer als mij ruimschoots voldoende groot en complex om er op slag in te verdwalen. Maar we waren omringd door heel wat deelnemers die er thuis waren. Kwestie bij het volgen die enkele gaffeltuigjes goed in de gaten te houden en te blijven onderscheiden van de menigte die er zeilt.
Driewerf hoera, geen stroming in dit doolhof van aaneengesloten plassen en sloten. Een verademing na een weekje Golfe Du Morbihan. Toch ook dat went. Wel speciaal -althans voor mij- was het zeilend opkruisen op een ca. 80 meter breed vaarwater wat druk bezet is door pleziervaart met motorboten in allerlei maten, lengtes en gewichten. Maar zwalpend van linker- naar rechteroever vooruitgang maken onder zeil wordt door zowel de oplopende als kruisende motorvaart behoorlijk goed gerespecteerd.
De locatie aan de wal was top; een stille camping met ruime plaatsen met als kers op de taart een eigen slootje inclusief aanlegsteigers. Beter kan niet. Dank Barend, Jaap en Rein voor de organisatie en de Catbootvrienden voor hun overmaatse vrijgevigheid en empathie.
Een bijzonder pittige editie deze keer, met zo nu en dan wat chaos op het water in een vloot van ca. 200 bootjes gedurende de +20 knopen windvlagen. Vaak wind dwars op de stroom en dan wordt het op zijn minst gezegd woelig en nat op onze kleine schuitjes.
Op vrijdag klaarde het helemaal op met tot 27 °C en de wind viel weg. Die ochtend echter hadden we de boot in alle vroegte uit het water op de trailer gehesen. Hoe het de resterende vloot is vergaan op hun tocht van Arradon naar Le Bono weet ik dus niet. Maar er moet massaal veel geroeid gewrikt en gezweet zijn (om maar te zwijgen van gepuft en gevloekt).
Een dagbestemming die ik nog niet eerder had aangedaan was de binnenstad van Vannes. Voorwaar en uitzonderlijk een beschaafd verloop van de aankomst in een haven en genietbaar voor zowel de deelnemers als de kijklustigen op de wal.
… Ah, een paar dagen later nu en ik vond dit videoverslag over de hete windloze vrijdag die we niet hebben mee beleefd. Jawel mooi vanuit de lucht. “TV Golfe -vendredi 30mai“
Ja deze prentjes zag je al eerder hier en de deelname aan dit mooie evenement in Veere Nederland was niet en dan toch anders als de vorige twee keer. Het omringd zijn door schitterende en indrukwekkende houten boten was als voorheen. Verschillend bij de derde deelname was dat we de mensen, de timing en karakter van het evenement en de aard van de wedstrijd beginnen te kennen.
De Catboot waarmee we deelnamen was ons (net als vorig jaar) vrijgevig ter beschikking gesteld door Theo N. Theo heeft er drie; Hij voer met de Novatus, zijn zoon op de Mermaid of Scelveringe, en ik met Edgar W. op de Pleione. (zie in een vorige post voor de beschrijving van de bootjes)
Edgar was verbazend vanaf het moment dat we de steiger verlieten. Hij nam de wrikriem ter hand en trok hiermee de Pleione moeiteloos uit onze nauwe aanlegplaats tussen de oever en steiger. Het is teveel en overbodig om te beschrijven hoe de volgende drie uur van de wedstrijd verliepen maar hoe ik onder (zachte) leiding van deze bekwame zeiler de wedstrijd heb beleefd was gedenkwaardig. Mijn interesse voor wedstrijdzeilen is altijd ondermaats geweest -vanwege geen competetieve geest- maar als je een keer met zo’n talent meezeilt sta je toch te springen om het een volgende keer beter te doen.
Ja, we zij gewonnen in onze klasse, maar ik blijf zeggen dat Edgar de wedstrijd won niettegenstaande ik aan het roer zat. Indien je leest Edgar; Dank je, ik heb er veel van opgestoken en het was mijn meest prettige wedstrijd ervaring die ik ooit had. Over Edgar en Else https://www.windbrekersailing.nl/
De Pleione waar de het genoegen hadden om mee te zeilen is een fotomagneet en terecht. De eerste beste catboot is best fotogeniek maar deze schitterend gerestaureerde houten boot is postkaart topmateriaal, dat zagen we voortdurend van voorbijvarende boten waarop steeds de camera in de aanslag ging.
Dank aan Theo voor de vrijgevigheid en de “Stichting behoud Hoogaars” voor het geslaagde evenement.
Nog een uitsmijter? Omroep Zeeland was er met een cameraploeg en bracht volgend beeldverslagje uit. De openingsbeelden zijn van de Pleione gedurende de wedstrijd.
De Nederlandse Catboot club (NCC) hield zijn jaarlijkse reünie deze keer in Aalsmeer op de Westeinder plassen. Goed weer, aangenaam gezelschap, groot genoeg meertje en vooral prettig om door andere Catboten omringd te zijn op het water.
Ongewoon -voor mij althans- was dat de haven geen helling heeft, nog gekker aan de Westeinder plassen is er geen enkele helling om bootjes te water te laten. Maar goed dan maar met de kraan en speciaal om B3 in hangbanden te zien hangen.
Vrijdag, zaterdag en zondag waren de zeildagen. Enkel op zaterdag stond er een pittig windje, net genoeg om de ondermaatse harpsluiting waarmee het grootschoot ratelblok vast zat op de boot te laten falen. Over de zwakste schakel in een ketting gesproken; Maar die was na het terug varen naar de haven snel vervangen… Met dank aan dekselse Rasmus die er wel tien reserve aan boord had in alle maten en vormen. Vanwege het comfort hebben we daarna het zeil gereefd, iets wat ik zelden heb gedaan of heb moeten doen. Vreemd is het, zeilen met een gereefd zeil, voortdurend is er het gevoel om nu het rif er maar uit te halen want de boot vaart haast kaarsrecht. Doch de overslaande golftoppen vertellen iets anders en de gedachte dat er straks voordewinds moet worden terug gevaren dempt de neiging om het rif er uit te halen.
Voor zondagochtend had ik de vrienden gevraagd om wat foto’s te maken van B3 zeilende. Paul Gartside, de ontwerper van het bootje, had me gevraagd om hem wat “actiefotos” te bezorgen ter stoffering van zijn aanstaande boek. Dat was niets teveel gevraagd, heerlijk, gedurende een half uur werden we omsingeld en beschoten door camera’s. Alvast dank voor jullie gulle en spontane inzet Catbootvrienden. De resultaten van de fotoshoot zijn onderwerp voor een volgende post.
Dank aan Regina en Kees voor de vlekkeloze organisatie, de Watersportvereniging Aalsmeer voor de ondersteuning en de Catbootvrienden voor hun overmaatse vrijgevigheid en empathie.
Van Nederlandse catbootclub meeting, waarover eerder een verslagje, zijn nog wat foto’s opgedoken. Waarvan enkele met B3 in beeld. Zie hieronder een greep uit het album. Voor het volledige album kan je terecht op de website van de Nederlandse catbootclub.
De meeting voor 2024 zal plaats vinden in Aalsmeer op de Westeinder plassen.
Berthas.be is vanaf 1 December 2023 anders, deze webstek is er niet meer om houten bootjes aan te bieden die ik maak. De pure liefhebberij neemt het weer over. Voor wie het liever direct heeft: de bootjesmakerij om den brode is afgelopen, het was onrendabel.
Wat nu? Tja eigenlijk verandert er voor de lezer hier op Berthas.be niet zoveel, mogelijks wordt enkel de blog nog aangevuld met trivia en blijven er de beschrijvingen van mijn boten om in te snuisteren, voor wie belang of interesse heeft in een type.
Voor wie van traditionele zeilschepen houdt -Vooral de grotere modelletjes dan- en ze wil zien wedstrijd varen is het evenement Van Loon Hardzeildagen een aanrader. (Elk jaar op de derde zaterdag in juli vindt dit evenement plaats). Wie de kans krijgt om deel te nemen aan de wedstrijd maakt iets onvergelijkbaars mee.
Met dank aan mijn zeilmaten voor de gelegenheid, het vertrouwen en een amicaal weekend.
De Nederlandse Catboot club (NCC) hield zijn jaarlijkse reünie deze keer in Uitgeest in de jachthaven/camping Zwaansmeerpolder. Goed weer, aangenaam gezelschap, groot genoeg meertje en extra ondersteuning van de jachthaven/camping. U voelt het aankomen; Het was een geslaagde reünie. Er waren zeven deelnemende boten waarvan B3 de kleinste was.
Dat maakte gedurende het zeilen weinig verschil, allemaal varen ze ongeveer dezelfde snelheid op alle koersen (met gemiddeld 3Bft). … Onnodig te zeggen dat de mini-catboot-jachtjes meer comfort aan boord te bieden hebben, het zijn heerlijk zeilende campers en ze zien er tijdloos uit tot haast uitbundig genoegen van wie ze ziet zeilen. Maar dus B3 zeilt als een kleine catboot, echter er is iets wat ze niet kan, heb ik ervaren; Solo op- of aftuigen op open water. Allerlei oplossingen bieden zich aan, van water-anker tot lijnen naar midscheeps voeren. Mogelijk een detail maar zeker iets om uit te zoeken hoe dat best verbeterd wordt.
De tweede deelname was het voor me. Onder dezelfde hybride hoedanigheid als deelnemende boot en standhouder tegelijk. Oostende voor anker (O.V.A.) is namelijk de combinatie van enerzijds een vloot deelemende traditionele schepen die stationair aangemeerd liggen in de dokken van de binnenstad en anderzijds een veelheid van stands of kraampjes die allerlei te bieden hebben van gerookte haring over ijzersmederij naar breigoed met een maritiem etiketje. Dat overgoten met scala van muzikaal vertier op podia of mobiel fanfaregeschal, hemeltergend kabaal voor de ene en feestgedruis voor de andere. Ik doe met deze beknopte beschrijving O.V.A. vermoedelijk tekort, ga bij interesse even een kijkje nemen op hun website. Maar goed, Bertha(3) was er een deelnemende boot op de wal met en presentatie standje er tegenover.
Dank aan de organisatie om me uit te nodigen, ik stel het op prijs. Hoeveel van de 150.000 bezoekers over de vier dagen er de boot opgemerkt hebben kan ik niet inschatten, pak-em-beet een tiende waarvan de helft even is blijven staan om van naderbij te kijken. Ik mijmer even na maar ik denk dat Bertha 3 deel uitmaakte van een decor dat doet dromen van grijpbare vrijheid en onbekommerd reizen. Dat onthoud ik van de talloze gesprekken en gelukkige gezichten die ik zag die vier dagen. Onverwachte ontmoetingen ook, met mensen die twee (inmiddels drie) weken geleden erbij waren gedurende La Semaine Du Morbihan, de aanblik van het bootje trok ze nader en bij het zien van de sticker op de spiegel barstte een uitwisseling van ervaringen los, bijzonder dat kleurde de dag. Net als vorige keer was ik verbaasd over de bewondering die ex-schrijnwerkers uitten over de boot, terwijl ik me niet kan inbeelden hoe ze wonderlijk schrijnwerk hebben getoverd 60-70-80 jaar geleden. Bestudeer een keer een binnendeur met omkasting uit 1930 om maar wat te zeggen, dat doet me duizelen over hun vernuft.
Echter genoeg over de rand-gebeurtenissen en over naar hoe B3 zich heeft gedragen gedurende de tochten in de Golfe Du Morbihan.
Ze zeilt mee met de snelle boten op halve wind en ruime wind koersen, zit bij de middelmaat aan de wind, en dobbert achteraan voor de wind. Het gevoel van stabiliteit was overtuigend, we waren bovendien met zijn twee aan boord. Vermoedelijk zou een solo-vaart voor de wind vanaf 4Bf enige concentratie vragen. Golfslag neemt ze makkelijk en zelden komt er boegwater aan te pas. Bij het nemen van korte golfjes van een voorbijvarende RIB wil ze wel eens flink klappen met de platte voorkant en behoorlijk haar vaart verliezen.
Het ratelblok aan de grootschoot dat zeilmaat Frans had toegevoegd was een hemelse ingeving. Bij 4 tot 5 Bft voelt het niet aan alsof het tijd is om te reven maar de spanning op de grootschoot wordt wel vermoeiend. Het ratelblok was in die omstandigheden als de uitvinding van warm water. Toegegeven, het geratel op een klassiek zeilbootje is geen uiting van goede smaak (integendeel), maar het was wel comfortabel om te hebben.
We hebben ze die week geroeid, veel en lang (te veel en te lang voor ons welzijn). En ze ploegt zich best vooruit tegen golfslag en wind. Maar en hoewel ze een zeil- en roeiboot is, er zijn betere roeiboten. We hadden ons voor het in- en uitvaren van de havens voorzien van een electrische 40kWh fluistermotor en die heeft goede dienst bewezen. Niet helemaal zuiver in de leer van een zeil- en roei vloot maar zo’n stille soepmixer op de achterspiegel is een bonus die niet te versmaden is.
Ruimte. Het is een brede boot voor zijn lengte en vandaar ruimte in overvloed aan boord om plaats te nemen. Vanwege de stabiliteit maakt het ook niet zoveel uit waar je plaats neemt. Droge berging, of berging voor spullen is er voldoende maar het is relatief beperkt voor zo’n ruime boot. Heeft alles te maken met de twee waterdichte caissons aan weerskanten van de romp … die voor de veiligheid enkel lucht bevatten.
Jawel we hebben schade opgelopen. Op dag drie zijn we door een tegenstroom gevangen en op een rotskust gevaren. Het roer heeft er een flinke tik gekregen en is door die schade op dag vier gebroken. Driewerf helaas. We werden naar aanleiding van het gebroken roer gesleept tot de dichtsbijzijnde haven en vervolgens zijn we op eigen kracht verder geroeid tot de eindbestemming van die dag (Plougoumelen).
Paul Gartside’s Crisic Cat is een waardige boot om met gemak deel te nemen aan het veeleisende “Semaine Du Golfe” maar deelnemen aan “La Grande Parade” op dag vijf was voor ons niet meer mogelijk… Verdikke. Met een pint op een zonnig terras in Vannes op zaterdag (gedurende “La Grande Parade”) was dat snel vergeten.
Hieronder nog een filmpje van Vrijdag 19 mei waar we met de volledige vloot gedurende een uur heen en weer zeilden tussen twee eilanden in afwachting van het kerende getij om de monding van de baai te kunnen oversteken.
