De weersverwachting voor de week van SDG 2023 was dagen voordien bijzonder ongunstig; Onweer en buien waren voor de volledige periode aangezegd.
Met de nodige kledij en een dubbel gecontroleerde reef-voorziening trokken we naar Vannes.
De volgende dagen bleken gelukkig véél gunstiger uit te vallen als verwacht, een opluchting.
Flotille 2 (Vloot 2 waar we ons met Bertha 3 hadden ingeschreven) was deze 11de editie uit zijn voegen gebarsten; 230 aangemeldde boten i.p.v. de geschatte 180.
Dat was voor de organizatie -en de deelnemers- vaak de aanleiding om te improviseren en terug te grijpen naar hun lijfspreuk “Débrouillez-vous” of “Zoek het maar uit”.
Dat wisten, kennen en bergrijpen we. Bij deze derde deelname verraste ons weinig en gingen we automatisch in de zelf-redzaamheid-modus.
Echter genoeg over de rand-gebeurtenissen en over naar hoe B3 zich heeft gedragen gedurende de tochten in de Golfe Du Morbihan.
Ze zeilt mee met de snelle boten op halve wind en ruime wind koersen, zit bij de middelmaat aan de wind, en dobbert achteraan voor de wind.
Het gevoel van stabiliteit was overtuigend, we waren bovendien met zijn twee aan boord.
Vermoedelijk zou een solo-vaart voor de wind vanaf 4Bf enige concentratie vragen.
Golfslag neemt ze makkelijk en zelden komt er boegwater aan te pas. Bij het nemen van korte golfjes van een voorbijvarende RIB wil ze wel eens flink klappen met de platte voorkant en behoorlijk haar vaart verliezen.
Het ratelblok aan de grootschoot dat zeilmaat Frans had toegevoegd was een hemelse ingeving. Bij 4 tot 5 Bft voelt het niet aan alsof het tijd is om te reven maar de spanning op de grootschoot wordt wel vermoeiend. Het ratelblok was in die omstandigheden als de uitvinding van warm water.
Toegegeven, het geratel op een klassiek zeilbootje is geen uiting van goede smaak (integendeel), maar het was wel comfortabel om te hebben.
We hebben ze die week geroeid, veel en lang (te veel en te lang voor ons welzijn).
En ze ploegt zich best vooruit tegen golfslag en wind. Maar en hoewel ze een zeil- en roeiboot is, er zijn betere roeiboten.
We hadden ons voor het in- en uitvaren van de havens voorzien van een electrische 40kWh fluistermotor en die heeft goede dienst bewezen.
Niet helemaal zuiver in de leer van een zeil- en roei vloot maar zo’n stille soepmixer op de achterspiegel is een bonus die niet te versmaden is.
Ruimte. Het is een brede boot voor zijn lengte en vandaar ruimte in overvloed aan boord om plaats te nemen. Vanwege de stabiliteit maakt het ook niet zoveel uit waar je plaats neemt.
Droge berging, of berging voor spullen is er voldoende maar het is relatief beperkt voor zo’n ruime boot. Heeft alles te maken met de twee waterdichte caissons aan weerskanten van de romp … die voor de veiligheid enkel lucht bevatten.
Jawel we hebben schade opgelopen. Op dag drie zijn we door een tegenstroom gevangen en op een rotskust gevaren. Het roer heeft er een flinke tik gekregen en is door die schade op dag vier gebroken.
Driewerf helaas.
We werden naar aanleiding van het gebroken roer gesleept tot de dichtsbijzijnde haven en vervolgens zijn we op eigen kracht verder geroeid tot de eindbestemming van die dag (Plougoumelen).
Paul Gartside’s Crisic Cat is een waardige boot om met gemak deel te nemen aan het veeleisende “Semaine Du Golfe” maar deelnemen aan “La Grande Parade” op dag vijf was voor ons niet meer mogelijk… Verdikke.
Met een pint op een zonnig terras in Vannes op zaterdag (gedurende “La Grande Parade”) was dat snel vergeten.
Hieronder nog een filmpje van Vrijdag 19 mei waar we met de volledige vloot gedurende een uur heen en weer zeilden tussen twee eilanden in afwachting van het kerende getij om de monding van de baai te kunnen oversteken.
